Դավիթ Ասատրյանը իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է.
Մի ժամանակ, երբ դեռ Ամանորի 12 զարկերից սիրտս թրթռում էր, և թվում էր ահա ինչ-որ կարևոր բան պիտի լինի, երբ նոր-նոր էր անհետացել Ձմեռ Պապիկի հեքիաթը, և դրան փոխարինելու էր եկել Ամանորի կապակցությամբ տուփով ծխախոտ գնելու անսովոր որոշումը, երբ դեռ լավ չէի պատկերացնում, թե հայրս իր 30.000 դրամ աշխատավարձով ոնց է Ամանորի ծախսերը հոգում, հենց այդ լուսավոր ժամանակահատվածում ինձ հետ դեպք պատահեց, որի դառը հետքը ուղեկցում է ինձ մինչև օրս...
Համադասարանցիներով սովորություն ունեինք շրջել բոլորի տներով, (դա այն ժամանակն էր երբ մեծերից թաքուն օղին լցնում էինք հյութի բաժակի մեջ, որ հյութի հետ խառնվեր ու չիմանային) մեր դասարանն իսկապես լավն էր։ Բոլորին հիմա տարիների հեռվից շատ եմ կարոտում..
Մի խոսքով մի քնի օր էր մնացել տոներին, ու մենք քննարկում էինք ինչպես պիտի հանդիպենք, ուր պիտի գնանք, դասղեկի տուն գնալու համար ինչ առնենք և այլն: Մեր աղջիկներից մեկը տխուր-տխուր ասաց․ «Մենք այս տարի գնում ենք գյուղ, տատիկի հետ պիտի դիմավորենք նոր տարին»... Ինչ արած, նրան ջնջեցինք ցուցակից ու անցանք առաջ: Հունվարի 1-ն էր, հորաքրոջս տանից գալիս էինք տուն, մերոնց խնդրեցի ինձ ճանապարհին իջեցնեն ընկերներիցս մեկին պիտի հանդիպեի... Արագ-արագ քայլում էի ձյունածածկ փողոցով ու մեկ էլ Ամանորի իմ ամենաանմոռաց «նվերը»... Դիմացս դուրս եկավ աղջիկը, որ կարծես թաքնվելով՝ շուրջն էր նայում և արագ- արագ գալիս էր դեպի ինձ... Զարմացա, մեր դասընկերուհին էր, որ պիտի գյուղում լիներ, մտածեցի՝ երևի չեն գնացել, բայց երբ ինձ տեսավ, իրար խառնվեց ու առանց որևէ խոսքի կանգնեց դիմացս՝ հայացքում մի տեսակ խնդրանք կար։ Աչքս ընկավ ձեռքի ցելոֆանին՝ երեք հաց, մակարոն...
Ու աշխարհը քանդվեց գլխիս: Ամեն բան հասկացա ու ժպտացինք իրար... Շնորհավոր, Շնորհավոր... Տուն գնացի ու շատ ամաչեցի մեր սեղանի առատությունից: Մինչև օրս ոչ մեկի չեմ ասել սրա մասին ու հիմա մտածում եմ, որ այս տարի էլ գուցե երեխաներ լինեն, որ ամաչեն իրենց սեղանից, լավ էր մեր դասարանում հարուստ ու աղքատ չկար, բոլորս հավասար էինք, բայց երեխաներ կլինեն, որ կծաղրվեն: Եվ զարմացած եմ մնում, թե այդ երեխաների արցունքները ոնց չեն հասնում Աստծուն, Խնդրում եմ գրածս չընդունել որպես սենտիմենտալ պոռթկում։ Իսկապես այս երեխաների մասին մտածելիս ինքս ինձ հարց եմ տալիս՝ Աստված կա՞...