Հայաստանի հանրապետության ամենափոքր համայնքում՝ Քաշունիում, այսօր ապրում է ընդամենը 4 մարդ:
Գյուղում դեռևս 1939 թվականին ապրում էր 270 մարդ: Հնում Քաշունին եղել է զուտ հայաբնակ, նախկինում ունեցել է Մալդիշ, Մալդաշ, Մալտաշ անվանումները, իսկ Քաշունի է վերանվանվել 1992 թվականին: Գյուղում այսօր չկա դպրոց, գյուղտեխնիկա, նույնիսկ խանութ:
Orer.am-ը կապ հաստատեց հանրապետության ամենափոքր համայնքի ղեկավար Գառնիկ Հակոբյանի հետ և փորձեց ճշտել, թե ինչպե՞ս են պատրաստվում Ամանորին համայնքի 4 բնակիչը:
«Ո՞ւմ հետ պիտի նախապատրաստվենք, եթե ազգաբնակչությունը սաղ քոչել ա: Էսօր գյուղում ընդամենը 4 մարդ ենք մնացել ու չորսս էլ ծեր ենք»,-ասաց համայնքի ղեկավարը և նշեց, որ նախորդ տարի գյուղում ապրում էր 20 մարդ:
Դպրոցահասակ երեխա չլինելու պատճառով՝ գյուղի դպրոցը 1974 թվականից դադարել է իր գործունեությունը, իսկ մանկապարտեզի մասին խոսելն էլ ավելորդ է: Քաշունիում վերջին անգամ երեխա է ծնվել 6-7 տարի առաջ:
«Մեր երեխաները հանրապետության բոլոր մարզերում են: Ծնված երեխան հիմա Արմավիրի դպրոցներից մեկի աշակերտուհին է և մոտավորապես յոթ տարեկան է»,-ասաց Գառնիկ Հակոբյանը:
Երկրի ամենափոքր գյուղում չկա ճանապարհ, մեքենա, բուժկետ։ Գյուղն ունի միայն հեկտարով հողատարածք, բայց այն էլ մշակող չկա: Համայնքի հաշված ծերերն էլ զբաղվում են անասնապահությամբ:
«Ամեն մեկը երկու մոզի ունի, պահում են: Էլ բան չկա անելու: Էս պահը սարսափելի է: Հեսա Նոր տարուն հարազատները կգան, կեթան գերեզմաններ, բայց «պրազդնիկներից» հետո նորից հետ կեթան»,- ձայնի շատ տխուր տոնայնությամբ ասում է գյուղապետը:
Մեր այն հարցին, թե դուք՝ որպես համայնքի ղեկավարը, երբևէ չե՞ք մտածել գյուղը լքելու մասին, Գառնիկ Հակոբյանը կատակով պատասխանեց. «Ես էլ եմ դուրս գալու, բայց դեպի գերեզմաններ եմ գնալու»:
Չորս բնակիչ ունեցող գյուղի համայնքապետն Ամանորին ընդառաջ մի ցանկություն ունի.
«Դե կցանկանամ, որ հնարավորության սահմաններում մի կարգին սեղան գցեմ ու ասեմ՝ ժողովուրդ եկեք, մեր Ամանորը շնորհավորենք: Էլ ի՞նչ կարամ անեմ: Էս եմ ցանկանում»:
Գյուղի վերաբնակեցման մասին համայնքի ղեկավարն արդեն չի էլ մտածում, տարիներ շարունակ դիմել է ղեկավար մարմիններին, սակայն ինչպես միշտ անարդյունք է եղել: Գառնիկ Հակոբյանի միակ ցանկությունն այսօր գյուղում 20-30 բնակիչ ունենալն է, իսկ երեխայի ճիչ լսելը դարձել է երազանք: