Կարեն Քոչարյանը իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է.
Առավոտյան աղջկաս տարել էի Մայակովսկու անվան դպրոց, որտեղ այսօր օտար լեզուների դպրոցական օլիմպիադա է անցկացվում։ Եվ քանի որ հենց այդ դպրոցում եմ սովորել 10 տարի, ուզեցի վերհիշեմ մանկական և պատանեկան տարիներս և շրջեցի դպրոցի հարկերով։ Ճիշտն ասած, ավելի լավ էր չտեսնեի այն ինչ տեսա։
Իմ ԴՊՐՈՑԻՑ, որն, ի դեպ, ավարտել եմ դեռ 1983թ, մնացել էր միայն աստիճանավանդակների հաստ փայտե բռնակները։ Փորձում էի գտնեմ այն մասնագիտացված դասարաները` քիմիայի, կենսաբանության, ֆիզիկայի, աշխարհագրության, լեզուների… ավաղ, ոչինչ չգտա։ Իսկ Գեորգի Ալեկսեևիչի մաթեմաթիկայի դասարանում, որի պատերը երկրաչափության, եռանկյունաչափության և հանրահաշվի դասագրքեր էին հիշեցնում, և որտեղ մեզ այնպես են մաթեմաթիկա սովորեցրել, որ մինչ օրս ամեն ինչ հիշում եմ, ՆԶՊ դաս էր անցնում։ Բան չունեմ ասելու` ՆԶՊ էլ է պարտադիր երեխաների համար, բայց հավատացնում եմ, որ մեր ժամանակ այդ նույն ՆԶՊ-ի դասարանը ավելի լավ էր կահավորված, քան այսօրվանը։ Երրորդ հարկի միջանցքի պատի գաջը, չգիտեմ, խոնավությունից թե պարզապես անսրտացավ վերաբերմունքից, ամբողջովին թափված էր և քարերը երևում էին։ Հավատացեք, իմ այս գրառումը պարզապես նոստալգիկ պորտկում չէր, սա ցավ է մի օջախի համար, որտեղ անց ես կացրել կյանքի ամենաքաղցր 10 տարիները։