Հպարտության հետ զուգահեռ՝ երեխաների ուղեկիցն է անսահման կարոտը. կապիտան Արսեն Ահանյանն անմահացել է հոկտեմբերի 13-ին. «Փաստ»
Interview
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
«Արսենը փոքրուց առանձնանում էր իր խելքով և հասկացողությամբ։ Նա ջերմ ու շատ սրտաբաց երեխա էր։ Սիրում էր ֆուտբոլ խաղալ։ Նկարելիս միշտ պատկերում էր տանկեր ու խաչեր»,-«Փաստի» հետ զրույցում նշում է Արմինեն՝ Արսենի քույրիկը։
Արսենը ծնունդով Արցախից է՝ Մարտունի քաղաքից։ Սովորել է Մարտունու Մեսրոպ Մաշտոցի անվան թիվ 2 դպրոցում: Դպրոցական տարիների մասին խոսելիս քույրիկն ասում է՝ եղբայրը դպրոցում լավ էր սովորում, շատ էր սիրում մաթեմատիկան։
Երբ հարցնում եմ, թե ինչպես Արսենը որոշեց ընտրել զինվորականի ուղին, Արմինեն պատմում է. «Ժամկետային զինվորական ծառայության մեկնել է 2005 թվականին։ Ծառայում էր Իվանյանի (Խոջալու) տանկային ուսումնական զորամասում։ Ընդամենը յոթ ամիս էր անցել Արսենի ծառայությունից, երբ նրան առաջարկեցին, որ եթե ցանկանա, կարող է մասնակցել Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտի ընդունելության քննություններին։ Եղբայրս համաձայնեց։ Մասնակցեց քննություններին և իր գիտելիքներով ընդունվեց «Տանկային ստորաբաժանումների կառավարում» բաժինը»։
Արսենը մեկ տարի սովորել է Չել յաբինսկում՝ ռազմական հաստատության տանկային բաժնում, այնուհետև տեղափոխվել է Հայաստան և կրթությունը շարունակել Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտում: 2010 թվականին ծառայության է անցել Արցախի զորամասերից մեկում՝ որպես տանկային գումարտակի դասակի, այնուհետև՝ վաշտի հրամանատար։ «Արսենը ծառայությունից տանը չէր խոսում։ Միայն մի հիշողություն ունեմ, որ միշտ ասում էր. «Ես զինվորի կյանքով ապրել եմ և զինվորին չեմ նեղացնի»։ Եվ հենց այդպես էլ ապրեց՝ սիրով, հարգանքով ու նվիրումով։ Զինվորներն այսօր էլ հիշում են նրան որպես բարի, հոգատար, արժանապատիվ հրամանատարի։ Արսենի զինվորներից մեկի որդին ծնվեց 2020 թվականի հոկտեմբերի 16-ին։ Տղային եղբորս պատվին Արսեն են անվանակոչել։ Այնքան խելացի երեխա է մեծանում»։
Արսենն անցել է 2016 թվականի Ապրիլ յան պատերազմով։ 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ից ներգրավվել է մարտական գործողությունների մեջ Արցախի հարավային թևում, եղել է տարբեր թեժ կետերում։ Նա ոչնչացրել է թշնամու ակտիվ կրակակետեր, անդադար մարտեր մղել թշնամու դեմ։ «Պատերազմի ժամանակ Արսենի հետ կապ ունեցել ենք մինչև հոկտեմբերի 12-ը»։ Կապիտանն անմահացել է հոկտեմբերի 13-ի առավոտյան՝ արկի պայթյունից, զինվորներին տեղափոխելու ժամանակ։ Արմինեն ասում է՝ անգամ իր մահով եղբայրը կյանքեր փրկեց։ Արսենի «վերադարձը» տուն երկար չի տևել։ «Զոհվելուց հետո եղբորս մարմինը շուտ ենք գտել»։
Արսեն Ահանյանը ծառայության ընթացքում պարգևատրվել է բազմաթիվ մեդալներով և պատվոգրերով՝ «ՀՀ Զինված ուժեր 20 տարի» հոբելյանական մեդալով ( 2011թ.), ՀՀ Զինված ուժերի վաշտերի և մարտկոցների հրամանատարների կոնֆերանսին մասնակցելու և մասնագիտական պատրաստվածություն դրսևորելու համար պատվոգրով (2015թ.), «Մարշալ Բաղրամյան» մեդալով (2019 թ.)։ Արսենն ամուսնացած էր, ունի երկու որդի։ Վստահաբար, նրանք տարիների ընթացքում դեռ շատ ու շատ բացահայտումներ են անելու իրենց հոր հերոսական ուղու մասին։ Հիմա, ցավոք, հպարտության հետ զուգահեռ՝ նրանց ուղեկիցն է անսահման կարոտը։ Երբ Արմինեին հարցնում եմ, թե ինչն է իրեն ուժ տվել անցնող հինգ տարվա ընթացքում, արձագանքում է. «Արսենից հետո իմ ուժեղ մնալու պատճառը հենց նա է՝ իր անգին ժպիտը, իր լուռ ներկայությունն իմ սրտում։ Երազներիս միշտ գալիս է իր գեղեցիկ ժպիտով։ Իմ երազներում մենք Արցախում ենք՝ մեր տանը... Այն տանը, որտեղ երբեք չի մարում հիշողության լույսը»։
Հ. Գ. - Կապիտան Արսեն Ահանյանը հետմահու պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով»։ Հուղարկավորված է Եռաբլուրում։
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
