«Մեր երկար սպասված տղան էր Մհերս, շատ հարգանքով էր, պարտաճանաչ ու կարգապահ». կրտսեր սերժանտ Մհեր Քոչինյանն անմահացել է նոյեմբերի 9-ին Շուշիում. «Փաստ»
Հարցազրույց
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
«Մեր երեք աղջիկներից հետո մեր՝ բավականին հասուն տարիքում ծնվեց մեր տղան՝ Մհերը։ Սպասված էր ոչ միայն մեր ընտանիքի, այլև ողջ հարազատության համար։ Աշխույժ էր ու հանգիստ, անչափ հարգանքով էր։ Շատ հասուն էր իր տարիքի համար, բոլորս վստահ էինք՝ նա որևէ վատ քայլ չի կարող անել»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Ռոզան՝ Մհերի մայրիկը։
Մհերը ծնունդով Վանաձորից է։ Հաճախել է Վանաձորի Պուշկինի անվան թիվ 4 հիմնական դպրոցը։ Տիկին Ռոզան նշում է՝ չի կարող պնդել, թե որդին բարձր առաջադիմություն է ունեցել, չնայած ընդունակ է եղել։ «Իր համար շատ կարևոր էր սպորտը։ Սկզբում ֆուտբոլի է հաճախել կարճ ժամանակով, իսկ հետո նրա տարերքը դարձավ ծանրամարտը։ Շատ պարտաճանաչ էր, ձգտում էր չեմպիոնության, հրաշալի սպորտսմեն էր և դեռ շատ անելիքներ ուներ։ Բազմաթիվ մեդալների ու պատվոգրերի է արժանացել, մի քանի անգամ զբաղեցրել է առաջին հորիզոնականներ։ Իր մարզիչներն իրեն որպես պարտաճանաչության, կարգապահության օրինակ էին բերում մյուս տղաներին»։
Իններորդ դասարանն ավարտելուց հետո Մհերն ուսումը շարունակել է Վանաձորի պետական գյուղատնտեսական քոլեջի «Հաշվապահական հաշվառում» բաժնում։ Քոլեջն ավարտելուց հետո ընդունվել է Ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտի ծանրամարտի հեռակա բաժին։ Մհերը մեկ տարի վայելել է ուսանողական կյանքը, դա էլ՝ այն հանգամանքով պայմանավորված, որ հինգ տարեկանից է դպրոց հաճախել։ «Հեռակա էր սովորում, դասերը ժամը երկուսից էին սկսվում, մինչ այդ մարզասրահում պարապում էր, հետո նոր դասի գնում։ Իսկ ազատ օրերին նաև աշխատում էր լուսանկարչական ստուդիայում։ Համալսարանում սովորելու ժամանակ իր աշխատանքով հոգում էր իր ծախսերը»։ Մինչ բանակ զորակոչվելը Մհերը նվաճել է Հայաստանի փոխչեմպիոնի տիտղոսը։
2019 թվականի հուլիսի 14-ին Մհերը զորակոչվել է պարտադիր զինվորական ծառայության։ Ծառայության առաջին ամիսներն անցել են Արմավիրի ուսումնական զորամասում, այնուհետև որպես կրտսեր սերժանտ տեղափոխվել է Որոտան (Կուբաթլու)։ «Հիշում եմ՝ դպրոցական տարիներին մի շրջան եղավ, երբ ասում էր՝ ես չեմ ծառայելու։ Ես էլ իրեն միշտ հակադարձում էի՝ տղան նման բաներ չի ասի։ Ու նաև զարմանում էի, որ նա նման մտքեր ունի։ Հիմա մտածում եմ՝ գուցե իմ հոգու հետ էր խաղում։ Բայց արդեն ծառայության մեկնելու ժամանակ շատ ոգևորված էր։ Անգամ բարկանում էր, թե ինչու իրեն զորակոչի հենց ամենասկզբում ծանուցագիր չեն ուղարկել։ Ես իրեն հանգստացնում էի՝ Մհե՛ր ջան, ամեն ինչ իր ժամանակին, մի խառնվիր իրար։ Իսկ արդեն ծառայության ժամանակ դրական տպավորությունները կրկնապատկվեցին։ Գնում էին վարժանքների։ Զանգում էր, ոգևորված պատմում էր, որ խոցել է բոլոր թիրախները, բարձր միավորներ հավաքել։ Այնքան էր ուրախանում, որ այդքան գերազանց արդյունքներ է գրանցում։ Ես էլ մայրական սրտով էի առաջնորդվում՝ Մհե՛ր ջան, այդքան աչքի մի ընկի։ Բնական է, ներքին վախեր միշտ ենք ունենում։ «Մա՛մ, չե՞ս ուրախանում»։ Իհարկե, ուրախանում էի իր համար, իր ոգևորվածությունն ինձ էր փոխանցվում, բայց երբեմն անհանգստությունն առաջին պլան է գալիս։ Շատ պարտաճանաչ էր նաև որպես զինվոր»։ Ժամկետային զինվորական ծառայության ընթացքում Մհերը պարգևատրվել է «Հայոց բանակի գերազանցիկ», «Լավագույն զինվոր-մարզիկ», «Քաջարի մարտիկ» և այլ կրծքանշաններով։ 2020 թ. սեպտեմբերին մասնակցել է Ռուսաստանի Դաշնության Աստրախան քաղաքում տեղի ունեցած «Կովկաս 2020» զորավարժությանը։ Գրանցած հաջողությունների համար գեներալ Գերասիմովի կողմից պարգևատրվել է «Կովկաս 2020» մեդալով։ «Սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան պետք է վերադառնային Հայաստան։ Զանգեց ինձ՝ մա՛մ, վիճակը խա՞ռն է։ Ասացի, որ ոչինչ չեմ լսել։ Արձագանքեց. «Մենք արդեն պետք է դուրս գայինք, բայց մի բան այն չէ»։ Սեպտեմբերի 27-ից 29-ը մնացել են այնտեղ։ Հայկական եկեղեցի էին գնացել, շրջել քաղաքում, բավականին նկարներ ունի։ Նկարվել շատ էր սիրում։ Հայկական համայնքն իրենց լավ ընդունելության էր արժանացրել։ Սեպտեմբերի 30-ին այնտեղից եկել էին Մոսկվա, այնուհետև՝ Հայաստան։ Նույն օրը մարտի դաշտ են մեկնել։ Մեզ Գորիսից մի նկար էր ուղարկում, ասում. «Դպրոցի նկուղում ենք։ Տեխնիկա կար նորոգելու, գնացինք այդ հատված»։ Այնպես էր մեզ հանգստացնում, որ ինքը պատերազմի մեջ չէ»։
Սեպտեմբերի 30-ից Մհերը ներգրավվել է պատերազմում։ Հայրենիք ժամանելուն պես մեկնել է Ջրական։ Մասնակցել է Ջրականի, Բերձորի, Լիսագորի և Շուշիի պաշտպանական մարտերին։ «Մինչև նոյեմբերի 9-ը ինձ հետ խոսել է։ Առավոտյան տասն անց կես էր, զրուցեցինք, ասաց՝ գնում ենք տանկեր նորոգելու, բայց հետո իմացանք՝ մարտի էին մեկնում։ Այդ օրը շատ տխուր էր, կարճ զրույց ենք ունեցել, ասաց՝ ես քեզ էլի կզանգեմ։ Երբ հերթափոխ է եղել, շատ անգամ դիրքերից չի իջել։ Վերջին անգամ նոր է իջած եղել, իրեն հետ են կանչել։ Ընկերներից մեկի հետ էր այդ ժամանակ խոսել, նա ասել էր՝ մի գնա, բայց Մհերս արձագանքել էր՝ եթե ես չգնամ, բա ո՞վ գնա։ Երբ ինձ այդ օրը հայտնեցին բոթը, ես չհավատացի։ Ասացի, որ առավոտյան խոսել եմ հետը, նման բան հնարավոր չէ, հատկապես, որ հրադադար էլ կնքել են։ Զանգում էի բոլոր հնարավոր հեռախոսահամարներին, ոչ մեկ չէր պատասխանում։ Բայց հետո պարզվեց, որ իր զոհվելու լուրն իրական է։ Այնտեղ այդ պահին մի շտապօգնության մեքենա է եղել, որը զոհված տղաներից մեկին պետք է բերեր Վանաձոր։ Անմիջապես Մհերին էլ են նրա հետ ճանապարհել»։
Մհերը զոհվել է նոյեմբերի 9-ին Շուշիում՝ թշնամու արձակած գնդակից։ Մհերն ու նրա տանկային անձնակազմը պատերազմի օրերին ոչնչացրել է հակառակորդի մեծ քանակությամբ ռազմական տեխնիկա և զինուժ։
Ապրելու ուժի մասին։ «Այդ ուժը մեր աղջիկները, թոռնիկներն են փոխանցում։ Նրանք էլ այդ բարդ ճանապարհը մեզ հետ անցան։ Մեր աղջիկների ամենափոքր ուրախությունն անգամ իրենց համար այլևս լիարժեք չէ։ Շատ կոտրվեցինք Մհերից հետո։ Առողջական հազար ու մի խնդիր ունեցանք, բայց փորձում ենք հանուն մեր երեխաների ամուր լինել»։
Հ. Գ. - Կրտսեր սերժանտ Մհեր Քոչինյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով։ Հուղարկավորված է Վանաձորի զինվորական պանթեոնում։ Վանաձորում, ի հիշատակ Մհերի, տեղադրվել է խաչքար։ Էմմա Անտոնյանի հեղինակած «Վիրավոր նռնենի» գիրքը պատմում է Մհերի և նրա ընկերների մասին։
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
