Օրերս բավականին հետաքրքրական հայտարարություն է արել ՀՀ-ում Ռուսաստանի արտակարգ և լիազոր դեսպան Իվան Վոլինկինը: Վերջինս լրագրողների հետ հարցազորւյցի ժամանակ ասել է, որ Հայաստանի՝ Եվրասիական տնտեսական միությանն անդամակցելու հարցում չկան քաղաքական խոչընդոտներ: Անդամակցության հարցը ձգձգվում է հիմնականում տեխնիկական խնդիրների պատճառով և դրանք հարթելուց հետո այս տարվա ընթացքում Հայաստանը կանդամակցի տնտեսական այդ կառույցին: «Այս տարի առանց որևէ կասկածի Հայաստանը կանդամակցի: Չեմ կարող ժամկետներ նշել ու նաև հավաստիացնել, որ հարցը վերաբերում է բացառապես տեխնիկական խնդիրներին, սակայն այստեղ քաղաքականություն չկա, ամեն ինչ գնում է ըստ ծրագրի և, ես համոզված եմ, որ համաձայնագիրը կստորագրվի այն տեսքով և պայմանով, որը ձեռնտու կլինի Հայաստանին և ԵՏՄ անդամ մնացած պետություններին»,- նշել է դեսպանը: Ինչպես արդեն հասկացանք, կրկին հետաձգում է սպասվում ու արդեն հաշվի առնելով հայկական կողմից ցայժմ հնչած ժամկետների մեղմ ասած` “ռոմանտիկ երազի” ժանրին պատկանելիությունը, ընթացիկ տարվա հոկտեմբերին էլ դժվար թե ինչ որ վերջնական բան լինի այս ուղղությամբ: Եվ նաև նկատի առնելով մի կողմից այն, որ ՀՀ նախագահը Արգենտինայում, թեկուզև հղում տալով հայ ժողովրդին “բացառիկ” ու աննախադեպ “խիզախությամբ” հանդգնեց նվնվալ այն հարցի առնչությամբ, որ Ռուսաստանը զենք է վաճառում Ադրբեջանին , որին հետևեց արդեն հայաստանյան մակարդակում տեղական “դամ պահողների” երգակցությունը, իսկ մյուս կողմից Ֆրանսիայի դեսպանի հայտարարությունը, որ Ֆրանսիան իրեն իրավունք չի վերապահում զենք վաճառել Ադրբեջանին հասկանալի պատճառներով, ու արդեն կարծեմ երեկ հերթական զենքի վաճառքի գործարքը Մոսկվայի ու Բաքվի միջև, կարծես Ռուսաստանը Ղարաբաղյան հակամարտության լուծման ԵԱՀԿ Մինկսի խմբի համանախագահող երկիր չէ էլի, բերում է մի գաղափարի, որ նախ ինչ որ բան էլ այն չէ հայ-ռուսական հարաբերություններում ու բավական լուրջ, թեև այս պահին մեծավ մասամբ հետկուլիսային գործընթացներ են ընթանում ու ստեղծված է բավականին բարդ ու անհանգստացնող իրավիճակ: Ու թեև երկուստեք շարունակվում են այս մասով կամ աչքկապոցի խաղալ կամ ուղղակի լռել, սակայն փաստերն իրենք են աղաղակում ու ամեն ինչ նկատելի է նույնիսկ անզեն աչքով: Սակայն թե կոնկրետ ինչ, դեռ դժվար է ասել: Մի կողմից հուսադրողն այն է, որ դժվար թե ռուսները իրենց վերաբերմունքը փոխած լինեն Հայաստանի նկատմամբ գլոբալ իմաստով, քանի որ բոլորս էլ հասկանում ենք, թե ինչի կարող է դա հանգեցնել. ով չի հիշում թող թերթի հայ ժողովրդի պատմության հետանկախության շրջանի դասագրքերի Առաջին Հանրապետության մասին պատմող հատվածը: Ավելի շատ կարելի է ենթադրել, որ պարզապես Մոսկվային արդեն հոգնեցրել են ՀՀ իշխանությունները երկրի գործող նախագահի գլխավորությամբ ու ինչպես կասեր ժողովուրդը` “Սերժի աթոռը խաղացել-սասանվել է կարծես”: Ընդ որում այդ սասանումը երկկողմանի է: Դժվար է մտածել, որ Արևմուտքը այժմ, արդեն քառամյա Ասոցացման պայմանագրի բանակցությունների նման անփառունակ վախճանի փորձառությունն ունենալով վերստին կվստահեն նախագահ Սարգսյանին այն էլ, երբ հենց նույն Արևմուտքը ի դեմս ԱՄՆ-ի և Եվրոպայի, բառացիորեն փրկեցին ոչ լեգիտիմ նախագահ Սարգսյանին և պահեցին իշխանության իրենց դաշտում խաղալու պայմանով, սակայն մեկ գիշերվա մեջ ստացան ստորաքարշ սուտ` ի դեմս մեկ գիշերվա մեջ հայացքների նման կտրուկ փոփոխության ու ՄՄ անդամակցության սեպտեմբերերեքյան հայտնի խնդրանքի ուղղված Մոսկվային: Մոսկվան էլ դժվար թե արդեն հոգնած ու ձանձրացած չլինի մեր իշխանություններից ու անկախ այն հանգամանքից, որ նույն նախագահ Սարգսյանը նույն հաջողությամբ Պուտինին ՄՄ-ի մեջ ընդունվելու խնդրանքով է դիմել, պայմանով, որ մնա իր սիրած աթոռին, այնուամենայնիվ կարխծես Մոսկվան արդեն զի ուզում այդ պայմանի վրա նույնիսկ ուշադրություն դարձնել: Ու արդյյունքում այս էլ որերորդ անգամ մեր երկիրը ստորանում է ամենատարբեր մակարդակներում մեր իշխանությունների նման անլուրջ պահվածքի պատճառով: Ավելին, չի բառավում, որ տարաձայնությունները լինեն առավել քան լուրջ նախագահներ Պուտինի ու Սարգսյանի միջև ու հիմա արդեն զգալով, որ հնարավոր է կորցնի իշխանությունը, ՀՀ նախագահը որպես իր ստեղծած քերական-օլիգարխիկ համակարգի կնքահայր, փնտրում է նոր հովանավորներ հին դարերի արքաների նման սեփական ծառաների ձեռքով նունիսկ անփառունակ վախճանի չարժանանալու համար: Ու դեռ դժվար է ասելը կգտնի թե չէ:
Արեգ Հարությունյան